ఓ ప్రేయసి..!
నేనిప్పుడు కొమ్మల చేతులూపుతూ, కేవలం ఉచ్వాసా నిశ్వాసల శరీర విధులు మాత్రమే నిర్వర్తించే ఓ నడిచే వృక్షాన్ని.
నీకు తెలుసా…? నీవు లేకపోతే నేను వట్టి ప్రాణాన్నే అని,
ప్రాణంతో ఉండటం అంటే అశోకవనంలో సీతలా ఆశతో చస్తూ బ్రతకటమే అని ,
సఖి నీవో సూర్యుడివి ,
ప్రతీ రాత్రి నాకొక గ్రీష్మమైతే
నీ కిరణాల కలలనెక్కువ ఇంకించుకుని
చెట్టునైనా నేను పత్రాశ్రువులు రాలుస్తూ మోడుబారిపోతాను.
గ్లాసుడు విస్కీ నా గొంతులోకి దిగిన మరుక్షణమే
నా కళ్ళు రాత్రి ఆకాశంలా మారిపోతాయి,
కృష్ణుడి సోదరుల్లా ఒక్కో చుక్క పుట్టినట్టే పుట్టి
నా కరముల కంసుల చేతిలో హత్యగావింపబడతాయి.
మన కథకు ముగింపు కోరితే
నానుండి ఆ సముద్రాలంటి దీర్ఘరాత్రుల గుర్తులు అన్నీ ఆవిరైపోవాలి,
కోకిలలిక ఒక జాబితాకెక్కాలి ,
బధిరున్ని అవ్వాలి , ధృతరాష్ట్రుడిని అవ్వాలి ,
నా గతం అంతా పాత కరెన్సీలా రాత్రికి రాత్రే రద్దు అవ్వాలి,
ఐన ముగియలేదా?
నా మరణమే ఆ చివరి వాక్యం…..!!
– S. యాది